Dag 4.

Vandaag is het zover het hoogtepunt van de reis, we gaan met een zodiac een tocht naar het vaste land maken en op zoek naar grizzly's in de inhammen van de rivieren. De verschillende soorten zalmen trekken na twee jaar terug de rivier op waar ze geboren zijn om te paaien. Een groot gedeelte van de zalmen overleefd het niet of is erg zwak na de paaitijd, dit is voor de grizzly's een ideale manier om aan voedsel te komen voor de winter. Aangekomen in de haven waar vandaan we vertrekken krijgen we te horen dat we met een gesloten boot gaan aangezien het weer regenachtig is en totaal niet warm. Dit is geen probleem de boot is alleen voor de tocht naar het binnenland en hier zijn platformen gebouwd waarop de grizzlyberen gespot kunnen worden en waar je ook veilig zit. We vertrekken vanuit de haven en varen met grote snelheid tussen alle rotseilanden en fjorden door, het is een mooie toch waarbij onze kapitein Roger regelmatig uit moet wijken voor drijvende boomstammen. Na ongeveer een uur varen komen we op een punt waar meerdere stromen bij elkaar komen en waar we gewoon draaikolken zien van tientallen meters doorsnede. Regelmatig voelen we de boot totaal opzij getrokken worden of in één keer afremmen terwijl Roger geen gas terug neemt. We krijgen van Aaron onze gids te horen dat het redelijk ruig is en dat de wind uit een ander hoek komt als dat kustwacht voorspelde. We varen door de volgende inham en de golven worden steeds groter, na ongeveer tien minuten varen worden de golven groter als vier meter en slaan er continu enorme golven over onze boot heen. De tocht begint er gevaarlijk te worden,

Roger en Aaron overleggen wat te doen. Roger en Aaron hebben beide meer als tien jaar ervaring en hebben dit nog nooit gezien (dat vertelde Susan ook over het vogeltje op de baan). Ze besluiten om terug te gaan en de trip te annuleren, dit was eerder gezegd als gedaan. De golven volgden elkaar zo snel op dat druk gezocht moest worden naar een opening in de enorme golven om de boot te keren. Gelukkig heeft Roger ervaring genoeg en zodra zich een kans voordoet gooit hij de boot rond en surfen we op de nog hoger geworden golven terug richting de eerste bocht in de inham. Na de bocht lijkt het of er niets aan de hand is en vanaf hier kunnen we op een normale manier terug varen.

Op de weg terug wordt er weinig gezegd en is iedereen behoorlijk teleurgesteld, het meeste nog de gids en de kapitein, het was nog nooit voorgekomen dat een trip niet door kon gaan.

In de haven aangekomen kregen we te horen dat we ons geld terug krijgen, de volgende ochtend gaan ze weer en poging doen om er door te komen maar dan bij dood tij. Wij kunnen helaas niet mee anders redden we onze overtocht met de veerpont niet. We spreken met de eigenaar Jack af dat we hem misschien nog bellen om volgende week als we in Vancouver zitten met een binnenlandse vlucht naar Campbell River te vliegen en de trip alsnog te maken. Jack kan ons oppikken op het vliegveld en aan het eind van de middag weer terug brengen.

We besluiten Campbell River te gaan verkennen met de auto. Net buiten de stad komen we bij een zalm kwekerij, hier zijn ook bezoekers welkom en we gaan hier dus even rondkijken. De kwekerij wordt klaar gemaakt voor de winter en de grote vis wordt uit de bassins gehaald, we zien nog enkele grote ontsnapte vissen rondzwemmen. In de grote bassins zitten enkele miljoenen kleine zalmpjes welke als een donkere wolk door de bassins schieten, een grappig gezicht.

We rijden ten noorden van de stad door het bos en zien een bord van 'Elk Falls'. Foto's van een waterval hadden we nog niet en we besluiten te gaan kijken ondanks het regenachtige weer. We parkeren de auto en lopen het bos in. Na tien minuten lopen kunnen we dicht bij het riviertje komen waar we langs wandelen, hier zien we heel veel zalmen hoog boven het water uitspringen waaronder ook enkele totaal rode. We zien een bordje voor de richting van de waterval, we wandelen het steile bospad op. Na tien minuten lopen komen we bij een bord waarop staat dat de waterval nog 2 km lopen is. Twee kilometer valt op zich mee maar als heel het pad zo steil is als het eerste stuk verwachten we allebei halverwege dood neer te vallen. Na elkaar twintig keer moeilijk aangekeken te hebben en wel honderd smoezen verzonnen te hebben gaan we de poging toch wagen ondanks de keiharde regen en de druppels uit de bomen zo groot als emmers.

Onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid, er was misschien bij elkaar vijf meter van het pad vlak en de rest leek meer op bergbeklimmen. Na anderhalf uur klauteren, klagen en nat regenen horen we de waterval. We komen bij een bord waarop staat dat we de waterval gevonden hadden, er was alleen een klein probleem we zagen hem nog niet. Wel was er een prachtige parkeerplaats waar we ook gewoon met onze Chevy hadden kunnen komen, fijn. Na een glibberige afdaling waarbij Arjan het laatste stuk niet wil lopen maar het liever op zijn kont doet, komen we bij de waterval, het was toch wel de moeite waard. We nemen de nodig foto's en beginnen snel aan de terug tocht voor het donker begint te worden. De terug weg verloopt vlot en het meeste is bergafwaarts, na iets meer als drie kwartier komen we aan bij de parkeerplaats. Doorweekt en bevroren rijden we terug naar het hotel. We kunnen in ieder geval zeggen dat een gedeelte van het trainen niet gelogen was, voor ons was het een hele onderneming.

We warmen onder de douche (nog steeds apart) even op en bezoeken weer het restaurant en de pub.

Het niet doorgaan van de Grizzlytocht was een enorme teleurstelling maar uiteindelijk was de dag na het bezoek aan de waterval toch nog geslaagd. We hopen volgende week de tocht alsnog te maken en anders Astrid en Pa/ma Rijsdijk moeten we toch nog een keertje terug.