Dag 8

Dag 8.

Als we om acht uur wakker worden is alles in onze kamer inclusief wij zelf net iets onder het vriespunt. Arjan zijn tenen zijn er bijna afgevroren. We ontbijten in het hotel en vertrekken richting Jasper National Park, dit park is één van de grote parken in Canada waar een hoop wild voorkomt en waar de natuur goed beschermd wordt. De rit naar het park ongeveer 350 km begint redelijk vlak tussen heel veel landbouw grond, na ongeveer 200 kilometer beginnen de bergen weer terug te komen en merken we dat we richting de Rocky Mountains gaan. Aangekomen in de stad Jasper checken we in in ons hotel en gaan we daarna één van de prachtige wegen door het park rijden. Bij wat ze in Canada een park noemen bedoelen ze hier iets anders mee als in Nederland, Jasper is ongeveer 11.000 vierkante kilometer en is bijvoorbeeld meer als drie keer zo groot als Zuid-Holland.

De weg die we rijden loopt langs verschillende meren en is ongeveer 50 kilometer lang. We rijden op ons gemakje met ongeveer dertig kilometer per uur de lange weg naar boven en kijken goed rond of we beren, elanden of ander wild zien. Helaas hebben we weer eens wat regen en is het zicht niet geweldig, om de paar kilometer komen we door kleine mistbanken waar het zicht zeker niet boven de vijftig meter uit komt. Aan het eind van de weg komen we bij een groot meer waarna we dezelfde weg op ons gemak terug rijden. Helaas zien we alleen een paar keer een aantal herten en laten de beren het af weten. Morgen rijden we een andere route door Jasper richting Banff National Park waar het aantal beren hoger ligt als in Jasper, hopen op morgen dan maar en met iets beter weer.

Deze dag gaan we voor de verandering maar eens lekker uit eten en één van de vele restaurants in Jasper. We eindigen de avond in de pub van het hotel waar we onder het genot van een paar Kokanee's de verslagen van de laatste dagen voor jullie onder woorden brengen.

Dag 7

Dag 7.

Om half acht moeten we toch ons bed uit om onze reis te vervolgen richting Prince George, we pakken een ontbijtje bij de Subway gooien de tank vol en we vertrekken richting Prince George. Als we een uurtje op weg zijn gooit Arjan het anker uit en roept dat hij een beer ontdekt heeft, Als we dichterbij komen staat de zwarte koe ons raar aan te kijken. Een half uurtje verder gaat weer het anker uit en zit John al klaar met de camera voor de door Arjan ontdekte beer. De beer die ons nu aan kijkt is alleen van hout, maar John moet toegeven dat het een knap stukje schilderwerk is. Bij honderd kilometer per uur lijkt hij net echt. Onderweg maken we bij Burns Lake een tussenstop voor een vlucht in een watervliegtuig.

Om half één arriveren we bij Mac de eigenaar van Ootsaair, hij gaat onze rondvlucht verzorgen. Mac verteld ons dat de Cessna waarmee we de rondvlucht gingen doen in onderhoud is en dat we nu met de 'Beaver' gaan dit is een groter toestel waarmee hij onderdelen voor de grote mijnbedrijven rond brengt. We zijn blij dat Mac ons voor vertrek verteld dat het toestel uit 1953 is en dat er in het totaal ongeveer 1600 gebouwd zijn waarvan er nog ongeveer 1000 rond vlogen. Wat zou er met die 600 gebeurd zijn?

We hebben het toestel voor een uur gehuurd waarbij we halverwege een landing maken om even van plaats te wisselen. Na het warm draaien van de motor varen we een stukje bij de buren vandaan om geluidsoverlast te voorkomen, Mac trekt het gas open en we zijn verrassend snel los van het water. Jammer genoeg zit het weer zoals gewoonlijk niet mee, we kunnen niet te hoog en kunnen dus niet richting de gletsjers. We vliegen over verschillende grote en kleine meren en natuurlijk mogen we beide ook even een stukje vliegen in het toestel dat bijna even oud is als wij samen. Het is een geweldige ervaring en we hebben het prima naar ons zin, zelfs als Mac een beer denkt te zien en het toestel zover op zijn kant gooit dan de vleugels in het verlengde van de bomen staan. Na iets meer als een uur en honderden vragen zet Mac de landing in op het meer grenzend aan zijn achtertuin en meert het toestel handig af aan de steiger.

Mac nodigt ons uit voor een bak koffie bij hem thuis en we praten nog een tijdje na met de spontane Canadees. Mac vliegt in de zomer voor verschillende bedrijven en vliegt toeristen rond, ook brengt hij vissers naar de diepe binnenlanden van Canada om ze dagen of weken later weer op te halen. In de winter werkt hij als chauffeur op een vrachtwagen in het transport van boomstammen in Noord-Canada en is hij meestal weken van huis. Na een half uurtje nemen we afscheid van Mac en rijden we naar Prince George.

In ons hotel aangekomen nemen we een biertje aan de bar en kijken de ijshockeywedstrijd tussen Vancouver en Calgary, de wedstrijd is leuk om naar te kijken en zeker als de handschoenen uitvliegen en de vuisten in het rond gaan. We gaan eten in een restaurant in de buurt waar de bediening er net zo goed uit ziet als het eten. Het eten was heerlijk. We drinken nog een paar Kokanee's ( het Canadese biertje ) in het hotel aan de bar en om elf uur vertrekken we richting kamer. Arjan besluit dat de temperatuur in de kamer iets aan de hoge kant is en zet een raam open.

Dag 6

Dag 6.

Om half acht worden we beide wakker en pakken we (wederom apart) een douche. We gaan voor de verandering een gebakken eitje halen in het restaurant. Na het ontbijt hebben we een uurtje buiten in de kou gestaan om misschien nog wat dieren in het water of op de kant te zien. Helaas zit het er deze keer niet in. Rond half twaalf komen we aan in Prince Rupert en we bekijken het vakkundige aanmeer werk van de kapitein. Om twaalf uur rijden we de boot af en zetten we koers richting Smithers voor de overnachting. We zitten continu om ons heen te kijken of we eventueel ergens een beer zien, als we bijna bij Smithers zijn denkt John iets gezien te hebben. We keren de auto en Arjan roept dat we geluk hebben, op ongeveer honderd meter vanaf de weg zit er een zwarte beer langs een bos van het eerste droge weer te genieten. De beer is niet echt blij met zijn twee pottenkijkers en besluit na enkele kiekjes dat hij in het bos lekkerder zit.

Aangekomen in Smithers zien we op de berg een gletsjer liggen hier bevinden zich ook twee watervallen. We rijden de berg op en moeten weer een stuk offroad (leuk) om in de buurt van de watervallen te komen. Op de parkeerplaats staat dat de watervallen niet ver lopen zijn. We wandelen over het pad en natuurlijk kon het weer niet vlak en moest het pad weer steil omhoog. De watervallen zijn allebei bevroren maar er komt toch nog redelijk wat water achterlangs gelopen. We nemen een paar foto's en wandelen het stuk terug naar de parkeerplaats. We dachten fijn een stukje naar beneden te kunnen wandelen maar dat viel tegen, het pad was zo glad van het ijs dat het net zo lastig was als naar boven.

We eten die avond in een leuke sportsbar waar we een leuke honkbalwedstrijd kijken. Na de nodige biertjes wandelen we terug naar het hotel en duiken we het bed in. (alleen en apart).

Dag 5

Dag 5.

We gaan vroeg uit de veren om zeker niet te laat te komen voor onze overtocht van Port Hardy naar Prince Rupert. We moeten vandaag ongeveer 250 km rijden over provinciale wegen door de bossen. Na ongeveer een uurtje rijden vinden we een leuk restaurant waar we gaan ontbijten. John besteld drie eieren met toast en bacon, Arjan besteld ook de eieren en wat extra toast. De vrouw kijkt hem verrast aan en vraagt of hij dan totaal vier stukken toast wil. Arjan is uitgehongerd en zegt dat hij er zeker wel zes op kan, de vrouw kijkt hem nog een keer aan en schrijft de bestelling op. Als we ons ontbijt voorgeschoteld krijgen komt er een bord op tafel te staan met toast voor een complete houthakkers ploeg. Na een beetje hulp van John komt het toch redelijk op en kunnen we onze weg vervolgen.

Na alle kilometers in de regen afgelegd te hebben arriveren een paar uur te vroeg in Port Hardy, we besluiten even het dorpje in te duiken voor wat boodschappen. Na al enkele dagen op pepermunt jacht te zijn voor Arjan vinden we ook hier in de enorme supermarkt niets. We lopen nog even door een drogist en John maakt Arjan heeeeel erg blij door drie verschillende soorten pepermunt te vinden. We kopen nog een grote zak appels in de supermarkt voor in de auto (ja we eten ook gezond). Na het ritje naar de veerpont blijken we nog vrij vroeg te zijn en parkeren we onze auto voor aan de rij. De tijd die we nu even hebben kunnen we mooi even besteden om een stukje voor jullie te schrijven en de foto's uit te zoeken.

Na twee uurtjes mogen we de auto in de buik van de veerpont parkeren en klimmen we met onze koffers de trap op. We proberen eerst even of we onze standaard kamer kunnen upgraden naar een luxe cabin, dit is geen probleem en dus krijgen we de sleutel voor de hut. Als we in onze hut aankomen blijkt deze echt schitterend en heel erg ruim te zijn. Het mooiste is het grote ronde raam in de kamer waar we direct op de neus van het schip uitkijken, volgens ons is de kapitein jaloers op dit uitzicht. Na een gezamenlijk biertje voor ons superraam springt Arjan onder de douche en gaat John een rondje over het schip, gelukkig stopt het met regenen en trekt de lucht snel open. Zelfs laat de zon zich nog een paar uurtjes zien. Aan de zijkant en de achterzijde van het schip zien we ineens heel veel dolfijnen springen in de golven, het is een prachtig gezicht en de vele dolfijnen blijven meer als een uur met de boot mee zwemmen. Sommige zwemmen enkele meters bij de boot vandaan en deze kunnen we dan ook perfect op de foto zetten en zelfs een paar filmen. Dit maakt de teleurstelling van gisteren wel weer een beetje goed, we hebben echt staan te genieten van de vrolijke beesten.

Na het avondeten begint het snel donker te worden en we besluiten een paar biertjes mee naar onze supersuite te smokkelen om nog een tijdje tv te kijken op één van onze vierhonderd kanalen.

Dag 4

Dag 4.

Vandaag is het zover het hoogtepunt van de reis, we gaan met een zodiac een tocht naar het vaste land maken en op zoek naar grizzly's in de inhammen van de rivieren. De verschillende soorten zalmen trekken na twee jaar terug de rivier op waar ze geboren zijn om te paaien. Een groot gedeelte van de zalmen overleefd het niet of is erg zwak na de paaitijd, dit is voor de grizzly's een ideale manier om aan voedsel te komen voor de winter. Aangekomen in de haven waar vandaan we vertrekken krijgen we te horen dat we met een gesloten boot gaan aangezien het weer regenachtig is en totaal niet warm. Dit is geen probleem de boot is alleen voor de tocht naar het binnenland en hier zijn platformen gebouwd waarop de grizzlyberen gespot kunnen worden en waar je ook veilig zit. We vertrekken vanuit de haven en varen met grote snelheid tussen alle rotseilanden en fjorden door, het is een mooie toch waarbij onze kapitein Roger regelmatig uit moet wijken voor drijvende boomstammen. Na ongeveer een uur varen komen we op een punt waar meerdere stromen bij elkaar komen en waar we gewoon draaikolken zien van tientallen meters doorsnede. Regelmatig voelen we de boot totaal opzij getrokken worden of in één keer afremmen terwijl Roger geen gas terug neemt. We krijgen van Aaron onze gids te horen dat het redelijk ruig is en dat de wind uit een ander hoek komt als dat kustwacht voorspelde. We varen door de volgende inham en de golven worden steeds groter, na ongeveer tien minuten varen worden de golven groter als vier meter en slaan er continu enorme golven over onze boot heen. De tocht begint er gevaarlijk te worden,

Roger en Aaron overleggen wat te doen. Roger en Aaron hebben beide meer als tien jaar ervaring en hebben dit nog nooit gezien (dat vertelde Susan ook over het vogeltje op de baan). Ze besluiten om terug te gaan en de trip te annuleren, dit was eerder gezegd als gedaan. De golven volgden elkaar zo snel op dat druk gezocht moest worden naar een opening in de enorme golven om de boot te keren. Gelukkig heeft Roger ervaring genoeg en zodra zich een kans voordoet gooit hij de boot rond en surfen we op de nog hoger geworden golven terug richting de eerste bocht in de inham. Na de bocht lijkt het of er niets aan de hand is en vanaf hier kunnen we op een normale manier terug varen.

Bekijk onze horror boot tocht op deze Youtube link: video

Op de weg terug wordt er weinig gezegd en is iedereen behoorlijk teleurgesteld, het meeste nog de gids en de kapitein, het was nog nooit voorgekomen dat een trip niet door kon gaan.

In de haven aangekomen kregen we te horen dat we ons geld terug krijgen, de volgende ochtend gaan ze weer en poging doen om er door te komen maar dan bij dood tij. Wij kunnen helaas niet mee anders redden we onze overtocht met de veerpont niet. We spreken met de eigenaar Jack af dat we hem misschien nog bellen om volgende week als we in Vancouver zitten met een binnenlandse vlucht naar Campbell River te vliegen en de trip alsnog te maken. Jack kan ons oppikken op het vliegveld en aan het eind van de middag weer terug brengen.

We besluiten Campbell River te gaan verkennen met de auto. Net buiten de stad komen we bij een zalm kwekerij, hier zijn ook bezoekers welkom en we gaan hier dus even rondkijken. De kwekerij wordt klaar gemaakt voor de winter en de grote vis wordt uit de bassins gehaald, we zien nog enkele grote ontsnapte vissen rondzwemmen. In de grote bassins zitten enkele miljoenen kleine zalmpjes welke als een donkere wolk door de bassins schieten, een grappig gezicht.

We rijden ten noorden van de stad door het bos en zien een bord van 'Elk Falls'. Foto's van een waterval hadden we nog niet en we besluiten te gaan kijken ondanks het regenachtige weer. We parkeren de auto en lopen het bos in. Na tien minuten lopen kunnen we dicht bij het riviertje komen waar we langs wandelen, hier zien we heel veel zalmen hoog boven het water uitspringen waaronder ook enkele totaal rode. We zien een bordje voor de richting van de waterval, we wandelen het steile bospad op. Na tien minuten lopen komen we bij een bord waarop staat dat de waterval nog 2 km lopen is. Twee kilometer valt op zich mee maar als heel het pad zo steil is als het eerste stuk verwachten we allebei halverwege dood neer te vallen. Na elkaar twintig keer moeilijk aangekeken te hebben en wel honderd smoezen verzonnen te hebben gaan we de poging toch wagen ondanks de keiharde regen en de druppels uit de bomen zo groot als emmers.

Onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid, er was misschien bij elkaar vijf meter van het pad vlak en de rest leek meer op bergbeklimmen. Na anderhalf uur klauteren, klagen en nat regenen horen we de waterval. We komen bij een bord waarop staat dat we de waterval gevonden hadden, er was alleen een klein probleem we zagen hem nog niet. Wel was er een prachtige parkeerplaats waar we ook gewoon met onze Chevy hadden kunnen komen, fijn. Na een glibberige afdaling waarbij Arjan het laatste stuk niet wil lopen maar het liever op zijn kont doet, komen we bij de waterval, het was toch wel de moeite waard. We nemen de nodig foto's en beginnen snel aan de terug tocht voor het donker begint te worden. De terug weg verloopt vlot en het meeste is bergafwaarts, na iets meer als drie kwartier komen we aan bij de parkeerplaats. Doorweekt en bevroren rijden we terug naar het hotel. We kunnen in ieder geval zeggen dat een gedeelte van het trainen niet gelogen was, voor ons was het een hele onderneming.

We warmen onder de douche (nog steeds apart) even op en bezoeken weer het restaurant en de pub.

Het niet doorgaan van de Grizzlytocht was een enorme teleurstelling maar uiteindelijk was de dag na het bezoek aan de waterval toch nog geslaagd. We hopen volgende week de tocht alsnog te maken en anders Astrid en Pa/ma Rijsdijk moeten we toch nog een keertje terug.

Dag 3

Dag 3.

Vandaag eindelijk één van de uitstapjes waar naar uitkijken. Om half acht springen we beide (apart) onder de douche en aansluitend gaan we ontbijten in het hotel. We bestellen beide een heerlijke omelet 'Sunny side up'. Als we kijken hoe laat het is beseffen we dat het ontbijtje iets langer duurt als verwacht, we schrokken het ei naar binnen en rijden snel richting Jamie's whale watching.

We zijn precies op tijd en we krijgen gelijk instructies en een warmtepak voor aan boord van de zodiac.

We vertrekken in de zodiac met zes personen en de kapitein Eugene richting zee. De zodiac met 2 x 200 pk erachter gaat goed van zijn plek en met tien minuten zijn we de baai uit en schieten we tussen de rotsen door de zee op. Als eerste zien we een aantal zeeotters rond zwemmen en dobberend op hun rug hun ontbijt opeten.

We varen de volle zee op en gelukkig vallen de golven mee, ze zijn niet hoger als twee meter. Na vijf minuten zien we de eerste walvis het is een jong kalf, onze gids verteld ons dat de moeder altijd in de buurt moet zijn. Enkele minuten later zien we ook mams boven komen en zien we een gigantische staart verdwijnen. Eigenlijk willen we bij de walvissen blijven om nog een paar honderd foto's te maken maar onze gids overtuigd ons toch verder te gaan. Een klein stuk verder vinden we drie walvissen welke meerdere malen tegelijk boven komen, een prachtig gezicht. De walvissen die we tot nu toe gezien hebben zijn allen Humpbackwhales en zijn de grootste voor de kust van Canada.

Na twintig minuten varen vinden we een grote zeeleeuwen kolonie op een grote rots net voor de kust, de beesten maken een hoop kabaal en zijn enorm grappig om te zien.

We varen verder naar een grote baai hier leven de grijze walvissen, deze voeden zich door het slib en zand van de bodem in hun bek te filteren. We zien er een aantal zwemmen en Eugene legt de boot stil waar hij ongeveer verwacht dat ze later boven komen. We hebben geluk en er komt er een tien meter achter de boot boven. Op ongeveer honder meter van de boot komt er een met zijn hele kop recht op staand boven water uit, dit heel zeldzame 'spyhoppen' maakt zelfs indruk op onze gids en hij gaat zelfs zijn camera pakken. Jammer voor de gids hij was net te laat maar laten wij hem nu meerdere malen op de foto hebben.

We varen via een mooie route door de inhammen terug naar onze vertrekplaats, we zien onderweg nog enkele otters en vogels. Het was een prachtige tocht en we bedanken onze gids.

We vertrekken in onze auto richting Campbell River waar we de volgende dag ons hoogtepunt van de reis hebben, de grizzlytocht.

Aangekomen in Campbell River vinden we ons hotel langs een klein riviertje. Onze kamer bevindt zich tien meter vanaf het water en de locatie is dus perfect. We lopen door 'onze' tuin langs het riviertje en zien tientallen dode zalmen op de bodem liggen, allemaal gestorven na het paaien.

Onder het hotel zit een pub waar de vissers na het vissen een biertje kunnen doen. Wij gaan er zonder te vissen maar een biertje doen en vermaken ons met een paar potjes pool. Om half acht gaan we eten in een restaurant een stukje verder in de straat. In de pub hebben we al redelijk wat bier op en onze laatste maaltijd is al even geleden, deze combinatie laat het stomme praat gehalte van Arjan behoorlijk stijgen. Tijdens het eten besluit Arjan het Canadese biertje 'Kokanee' maar even te laten voor wat het is. Na een heerlijke maaltijd lopen we terug naar het hotel en nemen we nog een afzakkertje in de pub. Als we aan de bar met de vrouw achter de bar in gesprek zijn komen er twee dames binnen die zo te zien al een klein vat alcohol op hebben. Ze nemen plaats aan de bar naast ons en we raken in gesprek. Ons nuchtere Engels klinkt beter als hun gebrabbel en de vrouw achter de bar heeft de grootste lol. De dames vragen wie we zijn en wat we in Campbell River komen doen. Arjan stelt zich voor als Koos en we vertellen de dames dat we hier zijn voor een uitgebreid traniningsprogramma voor de Olympische spelen voor 2010 in Vancouver. Arjan traint voor het onderdeel aprés ski en John voor de eerste plaats bij curling.

De dames hebben hun twijfels en kijken ons schaapachtig aan. We besluiten nog een biertje mee te nemen voor in de kamer en slapen een half uurtje later. (nieuw record 23:00)

Dag 2

Dag 2.

Hoewel we de wekker om kwart over vijf gezet hebben zijn we dankzij het tijdsverschil allebei om vier uur klaar wakker, we besluiten te gaan douchen en richting veerpont te gaan om daar een ontbijtje te scoren. Bij de veerpont aangekomen hebben we geluk en zit er naast de opstel rijen voor het veer een rijtje winkels met een Starbucks winkel. Hier halen we croissantjes en twee enorme bekers heerlijke koffie. Om kwart voor zeven mogen we de auto op de veerpont rijden en varen we in anderhalf uur door een prachtige omgeving naar Vancouver Island. Op de boot vermaken we ons prima met foto's maken van de zonsopgang en van elkaar in bevroren toestand.

Aangekomen in Victoria (Vancouver Island) besluiten we de lange weg binnendoor te nemen in plaats van de highway langs de kust. De route binnendoor zal ons door de bergen leiden en zal volgens de routeplanner ongeveer twee keer zo lang duren als de highway ongeveer acht uur, aangezien het pas negen uur is nemen we de route en hopen hier toch het nodig wild en een mooie omgeving te zien.

Na een uurtje rijden komen we door een gebied met weinig huizen en alleen maar bos. We komen een bocht door en plots steekt er iets over wat we niet kunnen geloven. Het enige wat we kunnen doen is kijken en beide pakken we geen fototoestel of camera terwijl de zwarte beer de weg over loopt. Als de beer de weg over is en wij met de auto op de plek arriveren heeft Arjan inmiddels zijn camera tevoorschijn gehaald. Als een vakkundige daktaririjder stuurt John de 4 x 4 een pad op om te kijken of we de beer kunnen vinden, gelukkig zit hij bij een open plek en kunnen we enkele foto's van hem maken waarna hij het voldoende vind en zich terug trekt in de bosjes. We kunnen nog een paar foto's van hem maken in de bosjes en dan heeft hij het echt gehad met ons.

We vervolgen onze weg richting Tofino over de bergwegen. Na half uurtje gereden te hebben stopt het asfalt abrupt en twijfelen we of we deze route moeten nemen, we zien totaal geen andere auto's meer. We besluiten het te proberen we hebben nog een bijna volle tank dus we kunnen nog even. Na ongeveer twee uur gereden te hebben over de hobbelige gravel weg kunnen we eindelijk de weg vragen aan een 'vrouw' in een jeep. De 'vrouw' volgens Arjan met grotere handen en veel meer eelt als hem, zegt dat het mogelijk moet zijn om heel het stuk binnendoor te rijden naar Tofino maar het is minstens nog zes uur rijden. We overleggen wat te doen, we hebben nog redelijk wat brandstof maar op de tomtom is de route die we moeten rijden niet te zien en zeker geen dorpjes waar we kunnen tanken. We besluiten de gok te nemen en rijden de route welke volgens de 'vrouw'de goede was. Op een t-splitsing aangekomen loopt onze route naar rechts maar zien we een bord dat we links na zeven kilometer kunnen tanken in een Indianen reservaat. We besluiten eerst te tanken om problemen te voorkomen. Als we net het pad opdraaien zien we onze tweede overstekende beer, deze beer was ongeveer net zo chagrijnig als de Chinese Canadees op het vliegveld en verdwijnt voor we foto's kunnen maken. We vervolgen onze weg met een volle tank en komen gelukkig na een uurtje of twee rijden weer op asfalt terecht. Om half vijf arriveren we in Tofino en nemen we onze intrek in een prachtig Best Western met uitzicht vanuit onze kamer op de zee.

We eten deze avond inwat in het volgens Arjan oude lullen restaurant isvan het hotel en wat gebeurd er deze avond? De twee oude lullen slapen weer om half negen en dromen over de zodiac-tocht opzoek naar walvissen de volgende ochtend.

Dag 1

Dag 1.

Vandaag is het eindelijk zover, we vertrekken richting Vancouver. In het vliegtuig hebben we twee prachtige plaatsen met veel beenruimte tegenover de zitplaats van een leuke stewardess.

Na een flinke taxitocht richting de polderbaan blijft het vliegtuig aan het begin van de startbaan stil staan. We vragen de stewardess ( verder in het verhaal Susan genoemd ) waar we op wachten, ze heeft geen idee. Enkele minuten later laat de piloot weten dat het vliegtuig voor ons een vogeltje geraakt heeft en dat deze nog op de startbaan ligt. Er moet eerst even iemand komen om het vogeltje weg te halen en dan mogen we op vakantie. Na tien minuten een leuk gesprek gehad te hebben met Susan ( En Arjan tien minuten naar haar benen heeft zitten staren ) kiezen we eindelijk het luchtruim.

Na een comfortabele vlucht van negen en een half uur landen we op Vancouverairport. We nemen afscheid van onze spontane stewardess en lopen richting douane. Bij de douane aangekomen mag Arjan zich als eerste verantwoorden bij het loket van een totaal niet spontane Chinese Canadees. Na een kruisverhoor van enkele minuten vraagt de ver van vriendelijke douanier of Arjan alleen reist of dat hij per ongeluk nog met iemand anders is. Ook John mag bij Arjan en de super chagrijnige man komen staan en samen krijgen we een kruisverhoor van ongeveer tien minuten met vragen zoals; hoe kennen jullie elkaar?, wat voor werk doen jullie? Na ongeveer veertig van deze vragen mogen we eindelijk Canada binnen.

We lopen richting Hertz om de huurauto op te halen. Na een kwartier te moeten wachten op de auto die we in april al besproken hadden gaan we toch maar eens vragen waar ze hem verstopt hadden. De persoon die de auto moest gaan halen was spoorloos en dus werd de volgende persoon op pad gestuurd om onze 4 x 4 te halen. Gelukkig wist deze wel de weg terug en komt hij met een mooie (behalve de kleur) Chevrolet Trailblazer aan rijden.

We rijden een uurtje naar het hotel wat zich net ten zuiden van Vancouver bevind. Hier zitten we nog maar vijf kilometer bij de veerpont naar Vancouver Island vandaan waar we ons de volgende dag om zes uur moeten melden. Aangekomen bij het hotel snappen we waarom het iets goedkoper is als de rest van de hotels van onze vakantie. Maar de locatie ten opzichte van de veerpont en de twee tweepersoons bedden zijn perfect. 'S Avonds eten we iets in een gezellig eettentje verder op in de straat. We liggen om HALF NEGEN uitgeteld in bed en tien seconden later zijn we allebei vertrokken, fijn die negen uur tijdsverschil.